Guus Schepers

• Voorheen: Accountmanager agrarisch bij Rabobank
• Opleiding: Boulangerie 2021
• Na de opleiding: Eigenaar De Rokermolen, Radewijk

"Ik had altijd al een fascinatie voor koken en voeding."

We wonen in een klein dorp, twee huizen vanaf een oude molen. Die molen was van onze buren, die op leeftijd waren en ermee wilden stoppen. Ze vertelden ons dat ze de molen hadden ondergebracht in een stichting zodat hij behouden bleef voor het dorp. Zo kwamen wij eigenlijk op het idee. We hadden altijd al de droom om iets voor onszelf te beginnen en misschien was dit wel een mooie kans. Onder de molen zat al een bakkerij, maar die stond nagenoeg leeg en werd alleen nog hobbymatig gebruikt. Verrek, dachten we, laten we eens kijken of we daar iets mee kunnen.

Ik werkte destijds nog bij de bank en mijn vrouw als verpleegkundige in het ziekenhuis. Ik bakte thuis weleens wat, maar niet professioneel en brood mislukte eigenlijk altijd. We hadden eerst het idee om een bakker in dienst te nemen, maar uiteindelijk kwam ik terecht bij Bakery Institute en leerde ik zelf broodbakken. Ik startte in december aan de opleiding en op 1 januari was de overname! In de laatste weken van de opleiding stond ik dus in het weekend ’s nachts te bakken. Op vrijdagmiddag in de auto stappen, even kort op bed liggen en dan van 23 tot 8 uur werken in de bakkerij.

Aanvankelijk was het plan om mijn baan bij de Rabobank te combineren met het bakken voor De Rokermolen. De winkel was alleen op zaterdag open en toen de buren er nog bakten hadden ze zo’n vijftien tot twintig klanten op een dag. We dachten: als we rekenen op veertig klanten in het begin, dan is het allemaal wel te doen. Maar er kwamen er meteen honderdvijftig! Super positief natuurlijk, maar wel even schakelen. Ik was veel meer in de bakkerij dan gepland. Op een gegeven moment stond ik met airpods in werkoverleggen te houden, terwijl op de achtergrond de degen draaiden. Na twee maanden gingen we ook op de vrijdag open, om het een beetje te spreiden. Ik ging wat minder uren werken voor de bank. Maar na ongeveer een half jaar van werkzaamheden combineren was het toch tijd mijn baan bij de bank op te zeggen.

Ik bakte thuis weleens wat, maar niet professioneel. En brood mislukte eigenlijk altijd.

Het was heel fijn om daarna volledig de focus op de bakkerij te kunnen leggen. Voor mijn gevoel deed ik daarvoor toch een beetje alles half. Maar nu moest wel het hele gezin van de bakkerij rondkomen en volgens onze berekeningen zou dat pas na drie jaar lukken. We hebben de productie onder de loep genomen en nieuwe machines aangeschaft, met het oog op groei. De twee remrijskasten zijn een verademing en ik werk nu vooral nog overdag. Om wat meer te kunnen afzetten, gingen we ook op zoek naar een tweede winkel. Die vonden we in Hardenberg: de grootste stad in onze omgeving.

We hadden in Hardenberg een wat langzamer start dan in ons dorp, waar het toch vooral ‘ons kent ons’ is. Toen een van onze grootste concurrenten ermee stopte omdat er geen opvolging was, kwamen veel klanten naar ons. We krijgen heel positieve reacties op de producten die we maken. Sommige klanten rijden bijna twintig kilometer voor onze zelfgemaakte croissantjes, omdat ze van iemand gehoord hebben dat ze zo lekker zijn. Mond-tot-mond-reclame is de mooiste promotie die je kunt hebben. Er spreekt zoveel waardering uit.

Ondanks dat we beperkte openingstijden hebben, zijn we de hele week bezig met het bedrijf. We verkopen naast het brood eigen bakmixen van de molen, die ook verkocht worden bij andere winkels variërend van supermarkt tot streekwinkeltje. Samen met de beheerders van de molen zijn we bezig met rondleidingen, zodat we het hele verhaal kunnen vertellen: van het malen van graan tot het bakken van brood. En sinds kort leveren we ook aan een grote horecazaak, waar we een eigen borrelbroodje voor ontwikkeld hebben. Dat zorgt ook weer voor meer bekendheid.

Plannen genoeg dus! Ik ben positief ingesteld en zit altijd vol nieuwe ideeën, maar ben soms opportunistisch en wil te snel. Margreet, mijn vrouw, trekt aan de rem als ik weer een beetje doordraai. De balans tussen werk en privé is soms een uitdaging. Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. We hebben de afspraak dat we het aan de eettafel niet over het bedrijf hebben. Het is verleidelijk om dat wel te doen, maar we willen dat tijdens het eten onze aandacht naar de kinderen gaat. Die vinden het trouwens alleen maar mooi. De jongste van vijf vindt het geweldig om te helpen in de winkel. Die loopt in een mini-schortje met logo door de winkel en mag de bonnetjes bij de kassa uitprinten. Op een krukje, anders komt ze niet boven de toonbank uit. De klanten vinden dat alleen maar leuk, ze zien dat het een familiebedrijf is.

Het is hard werken, op vrijdagen maak ik soms vijftien tot zestien uur. Maar als je iets doet waarin je plezier hebt, maken die extra uren niet uit.